‘Art Reva İçin Her Şey Yapılır mı?’ Sanat Dünyasının Sınırlarını Zorlayan, Dedirten 15 Skandal Eser

İngiliz sanatçı Marc Quinn, her beş yılda bir, beş ay boyunca kendi kanından 5 litre alıp buzdolabında sakladığı kendi yüzünün kalıbına döktü. Sonuçta sanatçının kendisinden önceki tüm sanatçılardan daha iddialı olduğunu vurgulayan bir dizi otoportre ortaya çıktı. Pek çok kişi bu eserleri korkutucu bulsa da, diğerleri bunların Rembrandt, Van Gogh ve Cindy Sherman gibi büyük sanatçıların katkıda bulunduğu kendini temsil etme geleneğine değerli ve dokunaklı bir katkı olduğunu düşünüyor.

İngiliz Pop sanatçısı Allen Jones, “Sandalye”yi ve diğer eserlerini, gösterişli giyimli kadın modelleri cesur mobilyalara dönüştürerek şekillendirdi. Bu eserler, yaratıcının kadınları obje olarak gördüğü suçlamalarıyla tanıtılıyordu. Mart 1986’da Kadınlar Günü’nde iki aktivist tarafından eserin üzeri boya sökücüyle kaplandı. Asit eserin yüzünü ve boynunu aşındırdı.

Duchamp’ın kullanılmayan insan atık kabının başlı başına bir estetik obje olarak sanat dünyası tarafından benimsenebileceği düşünülürse, bir sanatçının bir aşamada dışkıyı deneyerek bunu bir sanat eseri olarak sunmaya çalışması pek de sürpriz gelmeyebilir. . 1961’de İtalyan avangart sanatçı Piero Manzoni tam da bunu yaptı ve 2700 gram kendi dışkısını 90 teneke kutuya doldurdu. Eserin, konserve fabrikası sahibi olan babasının, eserinin “dışkıya” benzediği yönündeki küçümseyici yorumuna bir yanıt olduğu düşünülüyor. 2016 yılında oğlunun bir kutusu açık artırmada 8.373.750 TL’ye satıldı.

1953’te Amerikalı sanatçı Robert Rauschenberg soyutlama sanatını kendi elleriyle denemeye karar verdi. Sanatçıların klasik olarak yaptığı gibi yüzeye kurşun kalem, fırça veya keski ile işaretler eklemek yerine, yüzeydeki izleri silgiyle kaldırarak bir sanat eseri yaratılıp yaratılamayacağını merak eden Rauschenberg, Hollandalı-Amerikalı soyut sanatçı arkadaşını davet etti. Willem de Kooning, deneyi gerçekleştirmek için son çizimini feda edecek. ikna edilmiş. Sonuç, ayırt edilebilir bir fotoğrafı olmayan bir kağıt parçasıydı.

Kadınların kültür tarihine katkılarını anmak için 39 katlı plana sahip ABD’li sanatçı Judy Chicago’nun üçgen ziyafet masası, öncü bakış açısı nedeniyle övgüyle karşılandı, ancak aynı zamanda eserin vulvayı andıran bir kelebek sembolüyle süslenmesi nedeniyle şok edici müstehcenliği nedeniyle de eleştirildi. Kırka yakın el boyaması porselen tabağa hakim oldu.

1989’da birden fazla ikonik duvar yıkıldı. 15 Mart gece yarısı, çekiçlerin Berlin Duvarı’nı dövmeye başlamasından sekiz ay önce, bir inşaat ekibi New York City’deki Federal Plaza’ya indi ve 36 fit uzunluğunda, 3,6 fitlik bir duvarı parçalara ayırdı. -sekiz yıl önce dikilen yüksek çelik bariyer. ABD’li sanatçı Richard Serra’nın çığır açan heykelinin teröristlere ve vandallara barınak sağladığını iddia eden kurul, minimalist heykelin kaldırılarak bir depoya taşınmasına karar verdi.

Mayıs 1983’te Miami’nin Biscayne Körfezi’ndeki 11 adayı iki hafta boyunca zanaatkarlar Christo ve Jeanne-Claude tarafından pembe polipropilen kumaşla tuhaf bir şekilde çevrelenmiş olarak gören herkes bunu etkileyici bulmadı. Çevreciler, manatilerin ve yuva yapan balıkkartalıların yaşam alanlarına yayılan 603.870 metrekarelik sentetik plastik nedeniyle çalışmanın kurulumunu protesto etti.

İngiliz sanatçı Tracey Emin’in 1998 Turner Ödül Standı için sergilenen dağınık “Yatağım” adlı eserinin sergilenmesine yönelik halk öfkesi ağır ve uzun süreliydi. Sanatçının hayatında bunalımlı bir döneme sahne olan ve dağınık bir ruhun maddi enkazıyla çevrelenen buruşuk yatak, çağdaş sanatın yolunu kaybettiğini iddia edenler için kısa sürede gereksiz hale geldi. Çalışmanın savunucuları, yapılmamış bir yatağın neden bu kadar öfkeye yol açabileceğini merak etti.

İngiliz sanatçı Damien Hirst’ün “Yaşayan Birinin Aklında Ölümün Fiziksel İmkansızlığı” (1991) adlı cesur eserinden ilham alan Çek sanatçı David Černý, Irak diktatörü Saddam Hüseyin’in bağlı bir heykelini ziyaretçilere sunmaya cesaret etti. Bazılarına göre Hüseyin’i mağdur rolüne sokmak için çalışma yapıldı. Bazıları için ise gereksiz bir modüldü. Tartışmalı eserin Belçika’nın Middelkerke kentindeki bir müzede 2006 yılı başlarında sergilenmesi, “bazı nüfus gruplarının eseri fazla provokatif bulacağı” korkusu nedeniyle, sonunda kasabanın belediye başkanı Michel Landuyt’un kararıyla kaldırıldı.

Bazen tartışmalı bir çalışmayı sansürleme isteği, temkinli küratörlerden ziyade rahatsız olan gözlemcilerden kaynaklanır. Ekim 2014’te ABD’li sanatçı Paul McCarthy’nin devasa şişme heykeli Tree, Paris’teki Place Vendôme’da Noel standı olarak dikildiğinde de durum böyleydi. Heykel ölümcül bir şekilde devrildi ve daha sonra eser “belirli bir seks aksesuarına” benzediği için vandallar tarafından söndürüldü. Devasa eseri saldırılardan korumak mümkün olmadı ancak sanatçının kendisi büyük bir hasar görmedi.

1917’de Marcel Duchamp, yeni kurulan Bağımsız Zanaatkarlar Derneği’ne, onu bir sanat eseri olarak gördüğü için bir pisuar hediye etti. Dernek, Duschamp’ı bir sanat eseri olarak kabul edilemeyeceğini söyleyerek reddetti. Duchamp Çeşmesi insanlara şu soruyu sorduruyor: “Bir şeyi sanat eseri yapan şey nedir?” ve ‘Sanatın değerlendirilmesinde ve nitelendirilmesinde sanat kurumlarının rolü nedir?’ Sorularınızı çok sorgulamanıza neden olduğu bir gerçek.

Pop akımının önde gelen isimlerinden Andy Warhol, şüphesiz döneminin en etkili ve tartışmalı sanatçılarından biri. Dünyaca ünlü 1962 serigrafi baskısı Campbell’s Soup Cans, Los Angeles’ta sergilendiğinde heyecan yarattı. Çalışma bazılarının dikkatini çekti, bazıları ise küçümsedi, dikkate bile almadı.

Piss Christ, Andres Serrano’nun 1987 yılında sanat eseri olarak çektiği bir fotoğraftır. Fotoğrafta, Serrano’nun idrarının bulunduğu bir kabın içine batırılmış küçük bir İsa heykeli yer almaktadır. Bu dönemde Serrano ölüm tehditleri ve nefret mektupları aldı.

Olympia, Edouard Manet’nin 1863’ün ortalarında yaptığı bir tablodur ve çıplak bir kadının cesur bir portresini içerir. Çalışma o dönemde pek çok rahatsızlığa ve skandala neden oldu. Ayrıca tablodaki siyahi hizmetçi figürü ırksal konuları gündeme getirerek tartışmaları daha da alevlendirdi.

Carolee Schneemann’ın bu performansı, 1964 yılında Paris’te gerçekleştiğinde büyük bir skandala yol açtı. Schneemann, performansta sanatçıların birbirleriyle etkileşime girdiği ve et, tavuk, balık gibi çeşitli et kreasyonlarıyla soyunduğu bir atmosfer yarattı.